2. Ipconfig - polecenie w systemach operacyjnych Microsoft Windows służące do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych. Zwalnia i aktualizuje dzierżawy DHCP oraz wyświetla, rejestruje i usuwa nazwy DNS. Narzędzie pomocne przy wykrywaniu błędnego adresu IP, maski podsieci lub bramy domyślnej. Odpowiednik w systemach UNIX to ifconfig.
a) ipconfig – pokazuje skróconą informację o interfejsach
b) ipconfig /all – pokazuje wszystkie dane interfejsów sieciowych
c) ipconfig /renew – odnawia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP
d) ipconfig /release – zwalnia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP
e) ipconfig /? albo ipconfig / – wyświetla komunikat pomocy
f) ipconfig /flushdns – czyści bufor programu rozpoznającego nazwy DNS
g) ipconfig /displaydns – wyświetla zapamiętane tłumaczenia DNS→IP
b) ipconfig /all – pokazuje wszystkie dane interfejsów sieciowych
c) ipconfig /renew – odnawia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP
d) ipconfig /release – zwalnia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP
e) ipconfig /? albo ipconfig / – wyświetla komunikat pomocy
f) ipconfig /flushdns – czyści bufor programu rozpoznającego nazwy DNS
g) ipconfig /displaydns – wyświetla zapamiętane tłumaczenia DNS→IP
3. DHCP - (ang. Dynamic Host Configuration Protocol – protokół dynamicznego konfigurowania węzłów) – protokół komunikacyjny umożliwiający komputerom uzyskanie od serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP hosta, adresu IP bramy sieciowej, adresu serwera DNS, maski podsieci. Protokół DHCP jest zdefiniowany w RFC 2131 i jest następcą BOOTP. DHCP został opublikowany jako standard w roku 1993.
a) Komunikaty:
- DHCPDISCOVER – zlokalizowanie serwerów
- DHCPOFFER – przesyłanie parametrów
- DHCPREQUEST – żądanie przydzielenia używanych parametrów
- DHCPACK – potwierdzenie przydziału parametrów
- DHCPNACK – odmowa przydziału parametrów
- DHCPDECLINE – wskazanie że adres sieciowy jest już używany
- DHCPRELEASE – zwolnienie adresu
- DHCPINFORM – zadanie przydziału parametrów (bez adresu IP)
- DHCPOFFER – przesyłanie parametrów
- DHCPREQUEST – żądanie przydzielenia używanych parametrów
- DHCPACK – potwierdzenie przydziału parametrów
- DHCPNACK – odmowa przydziału parametrów
- DHCPDECLINE – wskazanie że adres sieciowy jest już używany
- DHCPRELEASE – zwolnienie adresu
- DHCPINFORM – zadanie przydziału parametrów (bez adresu IP)
b) Przydzielanie adresów IP:
- przydzielanie ręczne oparte na tablicy adresów MAC oraz odpowiednich dla nich adresów IP. Jest ona tworzona przez administratora serwera DHCP. W takiej sytuacji prawo do pracy w sieci mają tylko komputery zarejestrowane wcześniej przez obsługę systemu.
- przydzielanie automatyczne, gdzie wolne adresy IP z zakresu ustalonego przez administratora są przydzielane kolejnym zgłaszającym się po nie klientom.
- przydzielanie dynamiczne, pozwalające na ponowne użycie adresów IP. Administrator sieci nadaje zakres adresów IP do rozdzielenia. Wszyscy klienci mają tak skonfigurowane interfejsy sieciowe, że po starcie systemu automatycznie pobierają swoje adresy. Każdy adres przydzielany jest na pewien czas. Taka konfiguracja powoduje, że zwykły użytkownik ma ułatwioną pracę z siecią.
c) Parametry konfiguracji przekazywane do klienta:
- adres IP serwera DNS
- nazwa DNS
- adres IP bramy sieciowej (ang. gateway)
- adres broadcast
- maska podsieci
- maksymalny czas oczekiwania na odpowiedź w protokole ARP
- wartość MTU (maksymalny rozmiar pakietu)
- adresy serwerów NIS
- domena NIS
- adres IP serwera SMTP
- adres serwera TFTP
- adres serwera nazw NetBIOS.
- nazwa DNS
- adres IP bramy sieciowej (ang. gateway)
- adres broadcast
- maska podsieci
- maksymalny czas oczekiwania na odpowiedź w protokole ARP
- wartość MTU (maksymalny rozmiar pakietu)
- adresy serwerów NIS
- domena NIS
- adres IP serwera SMTP
- adres serwera TFTP
- adres serwera nazw NetBIOS.
c) Najpopularniejsze serwery DHCP:
- Windows NT
- Unix (Internet Systems Consortium)
- dhcpd (Linuks)
- Solaris (Sun)
- Unix (Internet Systems Consortium)
- dhcpd (Linuks)
- Solaris (Sun)
4. Adres IP - w protokole IP liczba nadawana interfejsowi sieciowemu, grupie interfejsów (broadcast, multicast), bądź całej sieci komputerowej, służąca identyfikacji elementów sieci w warstwie trzeciej modelu OSI – w obrębie sieci lokalnej oraz poza nią (tzw. adres publiczny). Adres IP nie jest "numerem rejestracyjnym" komputera – nie identyfikuje jednoznacznie fizycznego urządzenia – może się dowolnie często zmieniać jak również kilka urządzeń może dzielić jeden publiczny adres IP. Ustalenie prawdziwego adresu IP użytkownika, do którego następowała transmisja w danym czasie jest możliwe dla systemu/sieci odpornej na przypadki tzw. IP spoofingu na podstawie historycznych zapisów systemowych.
a) Rodzaje:
- IPv4
- IPv5
- IPv6
5. Maska Podsieci - liczba służąca do wyodrębnienia w adresie IP części sieciowej od części hosta. Pola adresu, dla których w masce znajduje się bit 1, należą do adresu sieci, a pozostałe do adresu komputera. Po wykonaniu iloczynu bitowego maski i adresu IP komputera otrzymujemy adres IP całej sieci, do której należy ten komputer. Model adresowania w oparciu o maski adresów wprowadzono w odpowiedzi na niewystarczający, sztywny podział adresów na klasy A, B i C. Pozwala on w elastyczny sposób dzielić duże dowolne sieci (zwłaszcza te o ograniczonej puli adresów IP) na mniejsze podsieci. Często można spotkać się ze skróconym zapisem maski, polegającym na podaniu liczby bitów mających wartość 1. Najczęściej spotykany jest zapis, w którym podawany jest adres sieci, a następnie po oddzielającym ukośniku skrócony zapis maski. Dla powyższego przykładu byłoby to: 192.180.5.0/24. Zapis ten jest także zapisem stosowanym w IPv6 (nie stosuje się tutaj pełnego zapisu maski). Maska podsieci ma 32 bity; jedynki oznaczają prefiks, zera –sufiks.
6. Brama domyślna - oznacza router, do którego komputery sieci lokalnej mają wysyłać pakiety o ile nie powinny być one kierowane w sieć lokalną lub do innych, znanych im routerów. W typowej konfiguracji sieci lokalnej TCP/IP wszystkie komputery korzystają z jednej domyślnej bramy, która zapewnia im łączność z innymi podsieciami lub z Internetem. Ustawienie adresu bramy domyślnej jest – oprócz nadania maszynie adresu IP i maski podsieci – podstawowym elementem konfiguracji sieci TCP/IP. Maszyna bez podanego adresu bramy domyślnej może wymieniać pakiety tylko z komputerami w tej samej sieci lokalnej.
7. DNS - system serwerów, protokół komunikacyjny oraz usługa obsługująca rozproszoną bazę danych adresów sieciowych. Pozwala na zamianę adresów znanych użytkownikom Internetu na adresy zrozumiałe dla urządzeń tworzących sieć komputerową. Dzięki DNS nazwa mnemoniczna, np. pl.wikipedia.org jest tłumaczona na odpowiadający jej adres IP, czyli 91.198.174.232. DNS to złożony system komputerowy oraz prawny. Zapewnia z jednej strony rejestrację nazw domen internetowych i ich powiązanie z numerami IP. Z drugiej strony realizuje bieżącą obsługę komputerów odnajdujących adresy IP odpowiadające poszczególnym nazwom. Jest nieodzowny do działania prawie wszystkich usług sieci Internet.
a) Instytucje administrujące DNS na świecie:
- ICANN-IANA – nadzór ogólny nad nazewnictwem i strukturą domen najwyższego poziomu (TLD – ang. - Top Level Domains), np.: .pl,.gov,.com
- VeriSign Global Registry Services – rejestracja i nadzór nad domenami:.net,.com
- Public Interest Registry – rejestracja i nadzór nad domeną –.org
- Rząd USA – rejestracja i nadzór nad domenami –.mil i.gov
- NeuLevel – rejestracja i nadzór nad domeną –.biz
- IEEE – rejestracja i nadzór nad domeną –.aero
- Afilias Limited – rejestracja i nadzór nad domeną –.info
- Global Name Registry – rejestracja i nadzór nad domeną –.name
- EurID – rejestracja i nadzór nad domeną –.eu
- VeriSign Global Registry Services – rejestracja i nadzór nad domenami:.net,.com
- Public Interest Registry – rejestracja i nadzór nad domeną –.org
- Rząd USA – rejestracja i nadzór nad domenami –.mil i.gov
- NeuLevel – rejestracja i nadzór nad domeną –.biz
- IEEE – rejestracja i nadzór nad domeną –.aero
- Afilias Limited – rejestracja i nadzór nad domeną –.info
- Global Name Registry – rejestracja i nadzór nad domeną –.name
- EurID – rejestracja i nadzór nad domeną –.eu
- rządy poszczególnych krajów: rejestracja i nadzór nad domenami „krajowymi”, np. .pl (zwykle rządy poszczególnych krajów przekazują ten nadzór wyspecjalizowanym instytucjom)
b) Najważniejsze cechy:
- Nie ma jednej centralnej bazy danych adresów IP i nazw. Najważniejszych jest 13 głównych serwerów rozrzuconych na różnych kontynentach.
- Serwery DNS przechowują dane tylko wybranych domen.
- Każda domena powinna mieć co najmniej 2 serwery DNS obsługujące ją, jeśli więc nawet któryś z nich będzie nieczynny, to drugi może przejąć jego zadanie.
- Każda domena posiada jeden główny dla niej serwer DNS (tzw. master), na którym to wprowadza się konfigurację tej domeny, wszystkie inne serwery obsługujące tę domenę są typu slave i dane dotyczące tej domeny pobierają automatycznie z jej serwera głównego po każdej zmianie zawartości domeny.
- Serwery DNS mogą przechowywać przez pewien czas odpowiedzi z innych serwerów (ang. caching), a więc proces zamiany nazw na adresy IP jest często krótszy niż w podanym przykładzie.
- Na dany adres IP może wskazywać wiele różnych nazw. Na przykład na adres IP 207.142.131.245 mogą wskazywać nazwy pl.wikipedia.org oraz de.wikipedia.org
- Czasami pod jedną nazwą może kryć się więcej niż 1 adres IP po to, aby jeśli jeden z nich zawiedzie, inny mógł spełnić jego rolę.
- Przy zmianie adresu IP komputera pełniącego funkcję serwera WWW, nie ma konieczności zmiany adresu internetowego strony, a jedynie poprawy wpisu w serwerze DNS obsługującym domenę.
- Protokół DNS posługuje się do komunikacji serwer-klient głównie protokołem UDP, serwer pracuje na porcie numer 53, przesyłanie domeny pomiędzy serwerami master i slave odbywa się protokołem TCP na porcie 53.
c) Rodzaje zapytań DNS:
- rekurencyjne - zmusza serwer do znalezienia wymaganej informacji lub zwrócenia wiadomości o błędzie. Ogólną zasadą jest, że zapytania od resolwera (program, który potrafi wysyłać zapytania do serwerów DNS) do serwera są typu rekurencyjnego, czyli resolwer oczekuje podania przez serwer adresu IP poszukiwanego hosta. Wykonywanie zapytań rekurencyjnych pozwala wszystkim uczestniczącym serwerom zapamiętać odwzorowanie (ang. DNS caching), co podnosi efektywność systemu.
- iteracyjne - wymaga od serwera jedynie podania najlepszej dostępnej mu w danej chwili odpowiedzi, przy czym nie musi on łączyć się jeszcze z innymi serwerami.